Współpraca rodziców i placówki powinna opierać się na : zaufaniu, życzliwości, wzajemnym szacunku, pozytywnej motywacji, wielostronnym przepływie informacji, aktywnej i systematycznej współpracy. Rodzice powinni wiedzieć, że dziecko może rozwijać się w ramach swoich możliwości, a otoczenie właściwą opieką i miłością może być szczęśliwe. We wzajemnych kontaktach ważne jest aby rodzice i nauczyciele byli sprzymierzeńcami. Tylko razem można stworzyć  właściwy klimat wychowawczy.

Jedną z wielu form współpracy z rodzicami są rozmowy indywidualne prowadzone są na ogół podczas przyprowadzania i odbierania dziecka ze szkoły. Podejmowane są z inicjatywy rodzica lub nauczyciela w zależności od zaistniałej sytuacji. Rozmowy te mają charakter informacji o samopoczuciu dziecka, jego zachowaniu w szkole, osiągnięciach i postępach bądź dotyczą wskazówek nad czym należałoby popracować z dzieckiem w domu.

                                                                                                                                              opracowała

                                                                                                                                              Beata Siebierska

Listopad przyniósł ze sobą krótkie dni, długie noce. Chcieliśmy rozświetlić nieco tą ciemność, więc rysowaliśmy miasto nocą.

Stworzyliśmy coś w rodzaju ulicy, po której jeżdżą samochody rzucające snopy światła, latarnie rozświetlające ciemne niebo, światła w oknach kamieniczek. Użyliśmy pastele olejne, jako że nadają się one do pełnego pokrycia. Kolekcja zdobi ścianę na górnym hallu.

Zima w tym roku była krótka. Trochę śniegu, trochę mrozu. Oglądaliśmy pejzaże zimowe w Internecie: reprodukcje malarstwa, zdjęcia amatorskie i artystyczne. Stworzyliśmy własne ilustracje tej pory roku.

7, 8). Słuchaliśmy muzyki opowiadającej o zimie, Antonio Vivaldiego przede wszystkim. Przekonaliśmy się tworząc swoje ilustracje,  jak trudne jest przedstawienie tego wszystkiego na kartce papieru. Zdajemy sobie sprawę z niedoskonałości naszych prac, jednak proces twórczy dał nam wiele radości i relaksu.

Zimę można było oglądać  w pełnej krasie w telewizji podczas różnych sportowych rozgrywek. Na tą okoliczność powstało kilka rysunków o sportach zimowych (zdj. 9, 10, 11, 12, 12a).

Karnawał, jak co roku to dla nas okazja na szkolną dyskotekę. Cieszyliśmy się na nią od powrotu z ferii zimowych. Rysowaliśmy stroje karnawałowe, rozmawialiśmy o tym, jak chcemy wyglądać w dniu dyskoteki. (zdj. 13,14,15)

Ostatnie nasze prace to wizytówki. Każdy z uczniów miał napisać na kartce blokku rysunkowego swoje imię i szczególnie je wyróżnić, tak, aby pokazać o sobie jak najwięcej informacji. Oto nasze prace (zdj. 16, 17, 18, 19, 20, 21). Czy wiadomo, czyja to wizytówka?

Na wiosnę trzeba jeszcze trochę poczekać...

Przygotwała

Anna Wojtunik

    Rolą nauczyciela jest więc ukierunkowywanie rozwoju ucznia, a także czynne wspieranie i wspomaganie. Uczeń natomiast powinien świadomie, aktywnie i twórczo, a przy tym samodzielnie podejmować odpowiednie działania doskonaląc czy ucząc się przez doświadczenie. Przy tym niemniej istotnym jest dbałość o swoje zdrowie, samopoczucie oraz rozwój psychofizyczny.

    Znaczącym jest w tym procesie optymalne współdziałanie NAUCZYCIELA z UCZNIEM w celu rozbudzenia motywacji do działania. Można to osiągnąć poprzez umiejętne stosowanie różnorodnych metod aktywizujących  na zajęciach wychowania fizycznego.

    Bazując na doświadczeniach w pracy z uczniami z niepełnosprawnością intelektualną mogę stwierdzić, iż jedną z zasadniczych kwestii, która wyłania się w postaci wniosku do dalszej pracy była ta, iż należy dobierać i upowszechniać metody pracy pozwalające w pierwszej kolejności zwiększać zainteresowanie zajęciami oraz uatrakcyjniać ich przebieg. Dodatkowo należy inspirować ćwiczących do spontanicznego wyrażania swoich uczuć i wrażeń czy wyzwalania emocji, tak często skrywanych w codziennych poczynaniach.

    Metody aktywizujące, twórcze pozwalają na dużą swobodę wyboru i realizacji zadań ruchowych, kształtowanie kompetencji kreatywnych wyrażanych poprzez innowacyjne i nieszablonowe działania ćwiczących. W oparciu o swoje doświadczenie mają oni możliwość wykazania się szczególna aktywnością ruchową, inwencją twórczą, pomysłowością czy fantazją.

    Preferowane formy ruchu przy zastosowaniu tych metod to np. odkrywanie, naśladowanie przy muzyce, inscenizacja, gimnastyka, różnorodność mimiczna twarzy lub ciała.

                                                                                                                         mgr Jacek Furtak

Chciałabym, aby uczniowie Szkoły Przysposabiajacej do Pracy uczyli się aktywności i współdziałania poprzez wspieranie procesu nauczania uczniów młodszych klas Szkoły Podstawowej. Starsi uczniowie podczas zajęć przysposobienia do pracy przygotowują pomoce dydaktyczne dla dzieci przedszkolnych oraz dla uczniów młodszych klas Szkoły Podstawowej.  Przedsiębiorczość opiera się na kreatywności, myśleniu krytycznym, rozwiązywaniu problemów, podejmowaniu inicjatywy, wytrwałości i umiejętności współdziałania. Postawa przedsiębiorczości opierająca się przede wszystkim na aktywności jest niestety dużym  problemem dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym. Chciałabym w bezpiecznych warunkach, czyli na terenie placówki nauczyć młodzież planowania przedsięwzięcia, podejmowania działania, współdziałania w grupie w zakresie realizacji zadania. Nasza inicjatywa ułatwi uczniom zdobycie umiejętności potrzebnych na rynku pracy. Dzięki tej inicjatywie młodzież niepełnosprawna intelektualnie nauczy się również odpowiedzialności za proces nauczania. W ramach projektu "Akademia przedsiębiorczości" uczniowie pod okiem doradcy zawodowego oraz nauczycieli przysposobienia do pracy będą przygotowywać informacje, scenki dotyczące różnych zawodów. Następnie zaprezentują to młodszym uczniom. W celu budowania kompetencji w zakresie przedsiębiorczości uczniów z umiarkowaną lub znaczną niepełnosprawnością intelektualną pozyskałam dla mojej inicjatywy  aprobatę  Fundacji "Promień Słońca". Fundacja dofinansowała zakup materiałów na warsztaty rękodzieła (mydełka, świece, stroiki).  Wytwory pracy uczniów sprzedawane są podczas kiermaszy świątecznych organizowanych prze Fundację. Pozyskane fundusze przeznaczane są na rzecz uczniów i wychowanków naszej placówki (zakup pomocy dydaktycznych). Wszyscy zaangażowani nauczyciele rozumieją znaczenie przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu oraz znaczenie w tym procesie rozwijania kompetencji  w zakresie przedsiębiorczości. Pozyskałam również rodziców  uczniów, aby wsparli nasze działania: realizacja warsztatów rękodzieła. Nadrzędnym celem edukacji i terapii uczniów niepełnosprawnych jest maksymalne włączenie ich w życie społeczne. Nasza  inicjatywa wpisuje się w proces uspołeczniania  uczniów.

Iwona Osypowicz

Katecheza specjalna opiera się przede wszystkim na Słowie Bożym zawartym w Piśmie Świętym, które uczy, że każdy człowiek został stworzony na obraz Boży i jest zdolny do poznania oraz miłowania swego Stwórcy. W katechezie uwzględnia się różne sytuacje życia osób i kieruje katechezę na różnorodne drogi, aby można było spotkać się z każdą osobą i dostosować orędzie chrześcijańskie oraz pedagogię wiary do różnych wymagań. Dostosowanie katechezy do konkretnego ucznia oznacza przystosowanie jej treści tak, by stała się ona zrozumiała.

W katechezie osób niepełnosprawnych chodzi zwłaszcza o doprowadzenie ich odkrycia tajemnicy osobowego Boga, który kocha każdego człowieka i jest o niego zatroskany. Chodzi także o rozwijanie i wspieranie wiary wychowanka.

U podstaw katechezy leży:

• wychowanie liturgiczne
• formacja moralna
• wychowanie do modlitwy
• wychowanie do życia wspólnotowego
• wychowanie do odpowiedzialności misyjnej

Klamrą spinającą wszystkie elementy podstawy katechezy osób z różnymi niepełno- sprawnościami jest stosowana zasada wierności Bogu i człowiekowi.

Bibliografia: Podstawa Programowa Katechezy Kościoła Katolickiego  w Polsce.

  Opracowała: Joanna Archutowska